Tuesday, April 29, 2008
Wednesday, April 23, 2008
Friday, April 18, 2008
Pirati
Qetësia mbuloi botën,
Heshtja sundoi kudo.
I shtrirë në shtratin tim,
Pashë veten kapiten në lundrim.
Ngadalë gjumi më kaploi
Dhe në ëndrra të thella rashë,
Një herë me shfaqej vetja mbret
Një herë i veshur sulltan pashë.
E lashë pas edhe pashanë
E rrugës takova një zanë,
I shpreh asaj një dëshirë:
Të bëhem pirati më i mirë.
Gjurmova ishuj e ishuj të tërë,
Gjeta thesar e flori me tonelatë,
Por plaçkita një popull të tërë,
Shyqyr që isha në ëndërr pirat!
Kostaq Myrtaj
Qetësia mbuloi botën,
Heshtja sundoi kudo.
I shtrirë në shtratin tim,
Pashë veten kapiten në lundrim.
Ngadalë gjumi më kaploi
Dhe në ëndrra të thella rashë,
Një herë me shfaqej vetja mbret
Një herë i veshur sulltan pashë.
E lashë pas edhe pashanë
E rrugës takova një zanë,
I shpreh asaj një dëshirë:
Të bëhem pirati më i mirë.
Gjurmova ishuj e ishuj të tërë,
Gjeta thesar e flori me tonelatë,
Por plaçkita një popull të tërë,
Shyqyr që isha në ëndërr pirat!
Kostaq Myrtaj
Loti i trëndafilit
Një ditë po rendja në shi,
Kisha ftohtë e pikëllim në sy,
Shiu vrullshëm binte në tokë,
Pikat e shiut në fytyrën time lot.
Pas një çasti kur shiu ndaloi,
Një trëndafil të kuq pashë,
U afrova dhe i thashë:
"Mos vallë shiu aromën ta shoi?!"
Papritur trëndafili
U përul,
Fletët e tij ranë,
Kjo pamje në sy m’u ngul,
Se pikat e shiut mbi të s’u thanë.
Më pas e kuptova,
Ato s’ishin pika shiu...
Ishin lotët e tij...
Këtë kujtim nga mendja kurrë s’do ta fshij!
Kostaq Myrtaj
Një ditë po rendja në shi,
Kisha ftohtë e pikëllim në sy,
Shiu vrullshëm binte në tokë,
Pikat e shiut në fytyrën time lot.
Pas një çasti kur shiu ndaloi,
Një trëndafil të kuq pashë,
U afrova dhe i thashë:
"Mos vallë shiu aromën ta shoi?!"
Papritur trëndafili
U përul,
Fletët e tij ranë,
Kjo pamje në sy m’u ngul,
Se pikat e shiut mbi të s’u thanë.
Më pas e kuptova,
Ato s’ishin pika shiu...
Ishin lotët e tij...
Këtë kujtim nga mendja kurrë s’do ta fshij!
Kostaq Myrtaj
Poezia e parë
(Nënës sime, Violetës)
Poezinë e parë ia kushtova nënës,
Ia këndova si zogu lirishtës,
Fjala ime cicërimë për mamin,
Cicërimë e zogut liri për shqiptarin.
Pse u emocionova me poezinë e parë?
Ndoshta do të jetë një emocion i pandarë,
S’do ta harroj kurrë atë poezi
Që e shkrova shumë herët kur isha fëmijë.
Poezia e parë, ndjesia më e bukur,
Emocioni i parë, më bën të lumtur,
Vjersha për nënën entuziazëm në shpirt,
Poezia e parë më i bukuri kujtim.
Kostaq Myrtaj
(Nënës sime, Violetës)
Poezinë e parë ia kushtova nënës,
Ia këndova si zogu lirishtës,
Fjala ime cicërimë për mamin,
Cicërimë e zogut liri për shqiptarin.
Pse u emocionova me poezinë e parë?
Ndoshta do të jetë një emocion i pandarë,
S’do ta harroj kurrë atë poezi
Që e shkrova shumë herët kur isha fëmijë.
Poezia e parë, ndjesia më e bukur,
Emocioni i parë, më bën të lumtur,
Vjersha për nënën entuziazëm në shpirt,
Poezia e parë më i bukuri kujtim.
Kostaq Myrtaj
Thjeshtësi që të rrëmben
Shënime për librin me poezi
"Loti i Trëndafilit" të poetit Kostaq Myrtaj
Autori Kostaq Myrtaj përmes vëllimit poetik "Loti i trëndafilit", sjell para lexuesit një buqetë poezish që lexohen me ëndje e që të bëjnë të mendosh, të emocionohesh, të ëndërrosh dhe të futesh në një botë të rrallë fëminore. Figuracioni, detajet dhe gjetjet e goditura të shumë shprehjeve të nxjerra nga vetë jeta, që shpalosen natyrshëm nëpër vargje, të bëjnë të kuptosh se Kostaqi është një poet me të ardhme të madhe, megjithëse në moshë të vogël, trembëdhjetë vjeçar! Mençuria e hollë e këtij artisti të ri, derdhet në këto poezi me një thjeshtësi e një vërtetësi që të rrëmben e të kujton aty për aty frazeologjinë energjike që hasim shpesh si në të folmen dhe në krijimtarinë brilante të poetëve popullorë.
Vargjet poetike, aq të sinqertë e me plot figuracion të shprehur fare qartë, me një gjuhë të rrjedhshme e me një ndjesi të natyrshme, mbartin e nxjerrin në pah gjithë pathosin e brishtësinë fëminore të Kostaqit, saqë çdokush që do t’i lexojë, patjetër do të rikthehet me mendje pas në kohën e fëmijërisë e do të zbulojë diçka nga vetvetja...
Kostaqin e njoh prej katër vjetësh dhe kam vënë re se duke u rritur ai, bashkë me të është rritur edhe dashuria për letërsinë, për artin e fjalës, për poezinë. Është një fëmijë që i dashuron librat dhe i përjeton emocionet e heronjve njësoj si të ishte vetë protagonist, ëndërron bashkë me ta, depërton në botën e brendshme të personazheve dhe e interpreton gjithçka që sheh e ndien, me një logjikë të rrallë dhe me një finesë të mahnitshme. Ky fëmijë i veçantë e shfaq talentin e tij prej krijuesi në çdo veprimtari që zhvillon shkolla dhe gjithmonë vlerësohet si askush tjetër për krijimet apo interpretimet e tij.
Unë ndihem krenare që Kostaqi i ka marrë në konsideratë fjalët e mia për të vazhduar rrugën sa të bukur dhe të mundimshme të artit që e ka nisur qysh herët kur ishte ende i vogël dhe shpresoj se do të dijë ta shfaqë përherë e më mjeshtërisht talentin e tij prej letrari të vërtetë dhe nuk do ndalet kurrë së krijuari vlera të vërteta artistike.
Në çdo varg që do të lexoni prej librit "Loti i trëndafilit", do të hasni jo vetëm naivitetin e një fëmije që e shikon botën nga këndvështrimi i tij plot kureshtje, por edhe largpamësinë prej të rrituri që karakterizon talentet e mëdha në përgjithësi, pavarësisht moshës. Kostaqi, duke mos lënë pa prekur asnjë prej dukurive që ndesh rreth tij, gjithmonë shfaq dëshira të mëdha për të përsosur veten dhe të tjerët. Kjo e bën sa konkrete dhe përgjithësuese poezinë e tij, sa moderne aq dhe klasike herë-herë. Madje në disa prej poezive të tij ndihet edhe një frymë e ëmbël mitike, sidomos kur përshkruan botën e prindërve dhe dashurinë që ndien për ta.
Kostaq Myrtaj në poezitë e veta është sa fëmijë dhe një artist i madh e i veçantë i fjalës e i penës, pasi arrin të shpalosë mjeshërisht ndjenjat e tij dhe të bashkëkohësve me një vërtetësi të pa imagjinueshme.
Unë jam e sigurt se autori i ri Kostaq Myrtaj do të vlerësohet siç e meriton prej lexuesit shqiptar për krijimtarinë e përmbledhur në vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", siç është vlerësuar përherë nga ata që e njohin nga afër për artin që krijon.
Besoj se ky krijues ende i vogël në moshë, do të dijë ta ushqejë gjithmonë talentin e tij me punë, energji e pasion prej artisti të madh.
I nderuar lexues, le t’i urojmë suksese të mëtejshme autorit Kostaq Myrtaj në rrugën e bukur të jetës dhe të krijimtarisë letrare!...
Najada Caushi
Shënime për librin me poezi
"Loti i Trëndafilit" të poetit Kostaq Myrtaj
Autori Kostaq Myrtaj përmes vëllimit poetik "Loti i trëndafilit", sjell para lexuesit një buqetë poezish që lexohen me ëndje e që të bëjnë të mendosh, të emocionohesh, të ëndërrosh dhe të futesh në një botë të rrallë fëminore. Figuracioni, detajet dhe gjetjet e goditura të shumë shprehjeve të nxjerra nga vetë jeta, që shpalosen natyrshëm nëpër vargje, të bëjnë të kuptosh se Kostaqi është një poet me të ardhme të madhe, megjithëse në moshë të vogël, trembëdhjetë vjeçar! Mençuria e hollë e këtij artisti të ri, derdhet në këto poezi me një thjeshtësi e një vërtetësi që të rrëmben e të kujton aty për aty frazeologjinë energjike që hasim shpesh si në të folmen dhe në krijimtarinë brilante të poetëve popullorë.
Vargjet poetike, aq të sinqertë e me plot figuracion të shprehur fare qartë, me një gjuhë të rrjedhshme e me një ndjesi të natyrshme, mbartin e nxjerrin në pah gjithë pathosin e brishtësinë fëminore të Kostaqit, saqë çdokush që do t’i lexojë, patjetër do të rikthehet me mendje pas në kohën e fëmijërisë e do të zbulojë diçka nga vetvetja...
Kostaqin e njoh prej katër vjetësh dhe kam vënë re se duke u rritur ai, bashkë me të është rritur edhe dashuria për letërsinë, për artin e fjalës, për poezinë. Është një fëmijë që i dashuron librat dhe i përjeton emocionet e heronjve njësoj si të ishte vetë protagonist, ëndërron bashkë me ta, depërton në botën e brendshme të personazheve dhe e interpreton gjithçka që sheh e ndien, me një logjikë të rrallë dhe me një finesë të mahnitshme. Ky fëmijë i veçantë e shfaq talentin e tij prej krijuesi në çdo veprimtari që zhvillon shkolla dhe gjithmonë vlerësohet si askush tjetër për krijimet apo interpretimet e tij.
Unë ndihem krenare që Kostaqi i ka marrë në konsideratë fjalët e mia për të vazhduar rrugën sa të bukur dhe të mundimshme të artit që e ka nisur qysh herët kur ishte ende i vogël dhe shpresoj se do të dijë ta shfaqë përherë e më mjeshtërisht talentin e tij prej letrari të vërtetë dhe nuk do ndalet kurrë së krijuari vlera të vërteta artistike.
Në çdo varg që do të lexoni prej librit "Loti i trëndafilit", do të hasni jo vetëm naivitetin e një fëmije që e shikon botën nga këndvështrimi i tij plot kureshtje, por edhe largpamësinë prej të rrituri që karakterizon talentet e mëdha në përgjithësi, pavarësisht moshës. Kostaqi, duke mos lënë pa prekur asnjë prej dukurive që ndesh rreth tij, gjithmonë shfaq dëshira të mëdha për të përsosur veten dhe të tjerët. Kjo e bën sa konkrete dhe përgjithësuese poezinë e tij, sa moderne aq dhe klasike herë-herë. Madje në disa prej poezive të tij ndihet edhe një frymë e ëmbël mitike, sidomos kur përshkruan botën e prindërve dhe dashurinë që ndien për ta.
Kostaq Myrtaj në poezitë e veta është sa fëmijë dhe një artist i madh e i veçantë i fjalës e i penës, pasi arrin të shpalosë mjeshërisht ndjenjat e tij dhe të bashkëkohësve me një vërtetësi të pa imagjinueshme.
Unë jam e sigurt se autori i ri Kostaq Myrtaj do të vlerësohet siç e meriton prej lexuesit shqiptar për krijimtarinë e përmbledhur në vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", siç është vlerësuar përherë nga ata që e njohin nga afër për artin që krijon.
Besoj se ky krijues ende i vogël në moshë, do të dijë ta ushqejë gjithmonë talentin e tij me punë, energji e pasion prej artisti të madh.
I nderuar lexues, le t’i urojmë suksese të mëtejshme autorit Kostaq Myrtaj në rrugën e bukur të jetës dhe të krijimtarisë letrare!...
Najada Caushi
Ëndrra që u bë realitet
Ndoshta për ju duket e çuditshme dhe aspak e vërtetë, por këto janë vargje, të cilat nuk do të shuhen kurrë. Këto vargje janë si lule që nuk vyshket asnjëherë. Askush nuk mund ta ndalojë atë që të nxjerrë gjethe të reja e ta jetojë jetën plot gjallëri. Këto vargje i ka krijuar mendja e shpiri im dhe i shkroi në letër dora ime. Pra, kjo është një ëndërr e imja që u kthye në realitet.
Frymëzimi më vjen ngado. Nga maja e stilolapsit, fletët, shkronjat dhe çdo gjë tjetër që mbulon botën. Një nga frymëzimet e mia më të mëdha është qyteti im, Saranda. Besoj e keni parë apo keni dëgjuar për këtë qytet të mrekullueshëm buzë detit Jon.
Saranda është një nga qytetet më të bukura jo vetëm të Shqipërisë, por edhe të Ballkanit e Europës. Mbreti i këtij qyteti që nuk e mund dot njeri, është deti që shtrihet përballë si një sundimtar që nuk do t’ia dijë për askënd, i pathyeshëm dhe padyshim magjepsës. Por asgjë nuk mund të arrijë atë që është pasuria më e rëndësishme, më e shenjtë për mua, familja ime, njerëzit e mi.
Kudo që shkoj ata i kam përpara, i kam në trupin e në mendjen time. Nuk e di, por asnjëherë nuk më është ndarë kjo ndjesi, ata janë brenda vetes sime. Ata janë kudo…
"Loti i trëndafilit" është libri im i dytë dhe unë ndihem shumë i lumtur për këtë. Ndihem sikur tërë trëndafilat e botës lotojnë nga gëzimi i suksesit tim.
Tashmë lulëzimet e hershme dhe frytet e ardhshme kanë çelur. Çdo njeri ka një frymëzim të tijin. Edhe unë kam frymëzimet e mia. Çdo pyetjeje i kam kthyer një përgjigje dhe çdo pse-je i kam dhënë një arsye në jetën që kam jetura gjer më sot.
Tani ndihem i lumtur për zogun që jeton jashtë kafazit dhe vjen e më viziton gjithmonë, edhe kur hëna dhe nata mbizotërojnë gjithçka.
Të shkruaj poezi është për mua një gjë fantastike. Më besoni. Por mbas gjithë këtij rrëfimi për librin mbase ju duhet të dini pak më shumë edhe për veten time. Unë studioj ne shkollën "Dea 2001", në Sarandë. Dëshira për të bërë poezi më hyri që në moshë të vogël. Dëshirat e mia për të ardhmen janë shumë të mëdha, por unë akoma nuk kam vendosur se si do të jetë e ardhmja ime, ndoshta është shumë shpejt.
Më kujtohet vazhdimisht poezia ime e parë që ia kam kushtuar nënës. Mos i harroni kurrë nënat! Duajini shumë! Nëna është një person që ia vlen ta respektosh, të jesh i sinqertë para saj, të bësh çdo gjë për të, sepse dhe ajo do të bënte të njëjtën gjë për ty.
Që nga përfundimi i librit të parë e deri tani ka qenë një periudhë fantastike dhe e paharrueshme. Kam shkruar shumë. Nuk ka qenë aspak e mundimshme për mua që të shkruaja poezi apo dhe ese…
Fillimisht, kur unë zura të shkruaja poezi, isha në një moshë të vogël, jam ndier mjaft i emocionuar. Çdo ditë e jetës më dukej më e bukur se tjetra kur isha i frymëzuar dhe krijoja vargje për dashuritë, dëshirat dhe ëndrrat e mia…
Më kujtohet veçanërisht data 20. 01. 2007. Isha në promovimin e librit tim të parë. Midis të tjerëve ka folur dhe redaktori i librit tim "Zogu dhe Kafazi", poeti Bardhyl Maliqi. Ai foli shumë bukur për mua, aq sa u ndjeva i mrekulluar.
Libri im i parë "Zogu dhe Kafazi", është me të vërtetë mjaft i bukur. Të paktën kështu më kanë thënë ata që e kanë lexuar. Këtë besoj edhe unë. Po ju them se edhe libri im i dytë "Loti i trëndafilit", do t’ju pëlqejë shumë. Lexojeni. Kam besim se do t’ju pëlqejë se e kam shkruar me gjithë shpirt. Si ta keni lexuar këtë libër, patjetër do të vëreni seriozitetin e fituar te vargjet e poezive që kam shkruaj.
Falënderoj mësuesen time Najada Caushi që më redaktoi librin tim të dytë dhe me gjithë respektin dhe dashurinë që kam për të, e përshëndes gjithmonë me poezinë më të bukur.
Kostaq Myrtaj
Ndoshta për ju duket e çuditshme dhe aspak e vërtetë, por këto janë vargje, të cilat nuk do të shuhen kurrë. Këto vargje janë si lule që nuk vyshket asnjëherë. Askush nuk mund ta ndalojë atë që të nxjerrë gjethe të reja e ta jetojë jetën plot gjallëri. Këto vargje i ka krijuar mendja e shpiri im dhe i shkroi në letër dora ime. Pra, kjo është një ëndërr e imja që u kthye në realitet.
Frymëzimi më vjen ngado. Nga maja e stilolapsit, fletët, shkronjat dhe çdo gjë tjetër që mbulon botën. Një nga frymëzimet e mia më të mëdha është qyteti im, Saranda. Besoj e keni parë apo keni dëgjuar për këtë qytet të mrekullueshëm buzë detit Jon.
Saranda është një nga qytetet më të bukura jo vetëm të Shqipërisë, por edhe të Ballkanit e Europës. Mbreti i këtij qyteti që nuk e mund dot njeri, është deti që shtrihet përballë si një sundimtar që nuk do t’ia dijë për askënd, i pathyeshëm dhe padyshim magjepsës. Por asgjë nuk mund të arrijë atë që është pasuria më e rëndësishme, më e shenjtë për mua, familja ime, njerëzit e mi.
Kudo që shkoj ata i kam përpara, i kam në trupin e në mendjen time. Nuk e di, por asnjëherë nuk më është ndarë kjo ndjesi, ata janë brenda vetes sime. Ata janë kudo…
"Loti i trëndafilit" është libri im i dytë dhe unë ndihem shumë i lumtur për këtë. Ndihem sikur tërë trëndafilat e botës lotojnë nga gëzimi i suksesit tim.
Tashmë lulëzimet e hershme dhe frytet e ardhshme kanë çelur. Çdo njeri ka një frymëzim të tijin. Edhe unë kam frymëzimet e mia. Çdo pyetjeje i kam kthyer një përgjigje dhe çdo pse-je i kam dhënë një arsye në jetën që kam jetura gjer më sot.
Tani ndihem i lumtur për zogun që jeton jashtë kafazit dhe vjen e më viziton gjithmonë, edhe kur hëna dhe nata mbizotërojnë gjithçka.
Të shkruaj poezi është për mua një gjë fantastike. Më besoni. Por mbas gjithë këtij rrëfimi për librin mbase ju duhet të dini pak më shumë edhe për veten time. Unë studioj ne shkollën "Dea 2001", në Sarandë. Dëshira për të bërë poezi më hyri që në moshë të vogël. Dëshirat e mia për të ardhmen janë shumë të mëdha, por unë akoma nuk kam vendosur se si do të jetë e ardhmja ime, ndoshta është shumë shpejt.
Më kujtohet vazhdimisht poezia ime e parë që ia kam kushtuar nënës. Mos i harroni kurrë nënat! Duajini shumë! Nëna është një person që ia vlen ta respektosh, të jesh i sinqertë para saj, të bësh çdo gjë për të, sepse dhe ajo do të bënte të njëjtën gjë për ty.
Që nga përfundimi i librit të parë e deri tani ka qenë një periudhë fantastike dhe e paharrueshme. Kam shkruar shumë. Nuk ka qenë aspak e mundimshme për mua që të shkruaja poezi apo dhe ese…
Fillimisht, kur unë zura të shkruaja poezi, isha në një moshë të vogël, jam ndier mjaft i emocionuar. Çdo ditë e jetës më dukej më e bukur se tjetra kur isha i frymëzuar dhe krijoja vargje për dashuritë, dëshirat dhe ëndrrat e mia…
Më kujtohet veçanërisht data 20. 01. 2007. Isha në promovimin e librit tim të parë. Midis të tjerëve ka folur dhe redaktori i librit tim "Zogu dhe Kafazi", poeti Bardhyl Maliqi. Ai foli shumë bukur për mua, aq sa u ndjeva i mrekulluar.
Libri im i parë "Zogu dhe Kafazi", është me të vërtetë mjaft i bukur. Të paktën kështu më kanë thënë ata që e kanë lexuar. Këtë besoj edhe unë. Po ju them se edhe libri im i dytë "Loti i trëndafilit", do t’ju pëlqejë shumë. Lexojeni. Kam besim se do t’ju pëlqejë se e kam shkruar me gjithë shpirt. Si ta keni lexuar këtë libër, patjetër do të vëreni seriozitetin e fituar te vargjet e poezive që kam shkruaj.
Falënderoj mësuesen time Najada Caushi që më redaktoi librin tim të dytë dhe me gjithë respektin dhe dashurinë që kam për të, e përshëndes gjithmonë me poezinë më të bukur.
Kostaq Myrtaj
E thënë troç! Dhe pikë!
(Individualiteti i krijuesit Kostaq Myrtaj)
Për këtë shkrim mora shkas nga krijimtaria e autorëve letrarë me moshë të vogël si Kostaq Myrtaj, me vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", Xhulia Xhekaj, me romanin "Me putrat tona shëtitëm botën", etj., krijues të rinj, të cilët kanë marrë guximin e trokasin në portën e asaj bote të mrekullueshme që quhet letërsi artistike.
Kam dëgjuar debate të shpeshta midis njerëzve të zakonshëm, jo rrallë edhe midis atyre që e mbajnë veten për intelektualë e për studiues të famshëm të fushave të ndryshme të natyrës njerëzore, ku në thelb shtrohet pyetja ekzistenciale: "Është apo s’është?!… Pas kësaj pyetje natyrshëm ngrihet edhe hipoteza apo hamendja: "Edhe është, edhe s’është?!"…
Ky është dyshimi i përjetshëm i Njeriut naiv për shumë fakte, dukuri dhe fenomene të jetës. Të paditurit, vetëkuptohet, i lejohen dyshimet dhe lajthitjet, por nuk mund t’i falen kurrsesi atij që e pretendon veten si dikushi, pjesë të elitave shoqërore. Nuk mund ta falësh atë që pretendon fronin e të diturit, sepse fjala e tij, duke shkuar paralel me famën që gëzon, është e besueshme për veshët e opinionit shoqëror dhe duke shprehur një përcaktim të pasaktë, dizinformon dhe e keqorienton shoqërinë tonë njerëzore. Dhe dihet se ç’pasoja fatale sjell keqpërdorja dhe keqorientimi. Kujtoni për një çast se ç’pasoja të pariparueshme na la trashëgim ish diktatura komuniste. Një Shqipëri në tranzicion të tejzgjatur që po shkon drejt moçalit të stanjacionit. Dhe pikë!
Sidoqoftë edhe naivët, edhe intelektualët bien shpesh në kurthin e ekzistenciales në jetë. Kjo ndodh jo rrallë edhe me krijimtarinë letrare dhe me krijuesit e saj. Diskutohet gjerë e gjatë nëse është apo jo krijimtari letrare një vjershë, një tregim a një libër i një personi që pretendon se ka shkruar diçka dhe mbahet si krijues, poet a prozator, me një fjalë shkrimtar e më the e të thashë…
Të them të vërtetën, dhe e vërteta duhet thënë troç, mua më bëjnë për të qeshur diskutime, debate e replika të tilla naïve që zgjojnë një thashethemnajë e përhapin një tymnajë të madhe, aq sa e errësojnë apo e mitizojnë pa vend një vlerë reale të njeriut që pretendon se ka bërë diçka.
Një shembull. Është qesharake të diskutosh, fjala vjen, se është apo s’është qenie njerëzore, Njeri, një bukuroshe e Sarandës që është martuar me djalin e ëndrrave të saj, ka nusëruar, ka jetuaj jetën plot dashuri dhe më në fund e shohim me trupin e fryrë, pra të mbetur shtazanë. Edhe më qesharake është të mendosh apo të thuash se e bija e botës është pakëz shtatzanë dhe mban në trup pakëz frut dashurie. O është, o s’është, ore, se na çmendët!… Gjërat thuhen troç. Dhe pikë!
Është apo s’është Njeri?!… Edhe është, edhe s’është?!… Edhe është shtatzanë, edhe s’është?!… Edhe do e lindë fëmijën, edhe s’do e lindë?!… Edhe do lindë i gjallë bebja, edhe do lindë i vdekur?!… Edhe do jetë Njeri fëmija, edhe s’do jetë?!…
O njëra, o tjetra se na çmendët! Flisni troç! Dhe pikë!
A nuk të bëjnë për të qeshur të tilla pandehma?!… A nuk të shtyjnë të deklarosh me të madhe: O është, o s’është! Dhe pikë!
Nuk ka, njëherësh, edhe është, edhe s’është! Dhe pikë!
Dhe përkundër naivëve, thua me plot gojën, troç: Bukuroshja e Sarandës është patjetër Njeri, ka mbetur patjetër shtatzanë dhe po rrit në trupin e vet frutin e dashurisë së saj që do të lindë si një qenie njerëzore, do të gëzojë tërë të afërmit dhe do të rritet si një fëmijë i mbarë, një Njeri i mirë më shumë për qytetin buzë detit Jon. Dhe pikë!
Kjo është një alternativë. Dhe pikë!
Ose alternativa tjetër, largqoftë: Nusja bukuroshe nuk mund të mbetet shtatzanë, ose edhe në mbeti do ta lindë fëmijën të vdekur. Dhe pikë!
Dhe po të lindë bebja e vdekur, nuk ka trashëgimtar për fisin e bukuroshes dhe të princit të saj të kaltër. Dhe qoftë larg! Dhe pikë!
Pra, e theksoj, troç, o është, o s’është dhe nuk ka edhe është, edhe s’është! Dhe pikë!
Kjo aksiomë, ky postulat vlen për gjithçka në jetë, vlen edhe për krijimtarinë letrare dhe për krijuesit. Nuk ka rëndësi mosha e tyre. Dhe pikë!
Fjala vjen, Kostaq Myrtaj, me vëllimi poetik "Loti i trëndafilit", o është, o nuk është poet. Dhe pikë! Nuk ka edhe është, edhe s’është! Nuk ka kurrfarë rëndësie mosha e tij. Le të jetë i vogël, 13 – vjeçar. O është poet, o nuk është! Dhe pikë!
Duhet ta themi troç dhe me zë të lartë nëse është apo nuk është Kostaqi talent dhe poet! Dhe pikë!
Duhet saktësuar qartas nëse krijon Kostaq Myrtaj vlera poetike apo thjesht shkruan, siç bëjnë shumë maniakë grafomanë. Dhe pikë!
Tjetër gjë të vargëzosh e të bësh rima, si bejtet, e tjetër të krijosh poezi. Dhe pikë!
Mund të shkruajë e të nxijë letrat kushdo, por janë të paktë ata që kanë dhuntinë të krijojnë. Dhe kjo dhunti është dhuratë e Zotit, prandaj krijuesit, ndryshe nga shkruesit, grafomanët, letërnxirësit, letërshkarravitësit, janë të privilegjuar, kanë shpirt hyjnor. Dhe patjetër që qëndrojnë më afër Krijuesit të tyre, Krijuesit të Gjithësisë, Zotit! Dhe pikë!
Është apo s’është Kostaq Myrtaj krijues?!
E përsëris, troç: Nuk ka pikë rëndësie se është i vogël në moshë dhe shkruan për të vegjëlit e bashkëmoshatarët e tij. Dhe pikë!
Dihet se edhe të vegjëlit ushqehen dhe shijojnë të njëjtat vlera si të rriturit. Ata pijnë gjithë qejf qumështin e nënës që është qumësht; pijnë lëngjet e frutave që janë fruta të krijuara prej Zotit dhe që kanë të njëjtën shije edhe për të rriturit, pra për gjithë gjininë njerëzore; hanë çokollatat që janë çokollatë prej kakaoje dhe u shijojnë aq shumë si edhe të rriturve; hanë bukën që është bukë, etj. Dhe pikë!
Dhe ndihen të kënaqur e të lumturuar njëlloj si prindërit e tyre prej ushqimit të zgjedhur e të freskët, dhuratë e Zotit, në këtë botë. Dhe pikë!
Pra, edhe vjershat për të vegjëlit, o janë krijime letrare, poezi, o nuk janë! Dhe pikë! Dhe po qenë krijime, vlerat e tyre patjetër që emocionojnë fëmijët tanë, do të na emocionojnë edhe ne dhe do të na sjellin maksimumin e kënaqësisë shpirtërore, njëlloj si buka që na shuan urinë dhe na krijon një kënaqësi të madhe fizike, pas një lodhjeje të gjatë në një punë të stërmundimshme, njëlloj si çokollata që na shijon aq sa na lëshon goja lëng kur e kujtojmë. Dhe kjo u ndodh gjithë njerëzve njëlloj, padallim moshe… U ndodh fëmijëve dhe prindërve. Për këtë arsye, nuk kanë aq shumë faj ato nëna që pasi kanë gatuar diçka të shijshme, bëjnë sikur ushqejnë fëmijën dhe ushqehen për vete. Besoj se prej një fakti të tillë duhet të ketë buruar edhe ajo shprehja e urtë çame "Ha nana e djalit s’i jep" që përdoret shpesh për të vlerësuar një gatim të rrallë të një amvise mjeshtre. Pra, sjellje e diktuar prej vlerave joshëse, të arrira, të mrekullueshme, të padiskutueshme, shprehja "Ha nana e djalit s’i jep"… Dhe pikë!
Në këtë kuptim, pasi i lexon me vëmendje krijimet e autorit Kostaq Myrtaj, përmbledhur në vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", emocionohesh, ngacmohesh shpirtërisht dhe ndien ato mbresa e kënaqësi të veçanta estetike që të zgjojnë veprat e talenteve të mëdhenj. Dhe teksa humbet një copëherë në atë botë të bukur që ai ka krijuar me fantazinë e tij dhe na e dhuron edhe ne, teksa rend me imagjinatë drejt brigjeve të fëmijërisë tënde plot kureshtje dhe interes për të parë se ç’të përbashkëta e ç’të veçanta ka ajo në krahasim me fëmijët e sotëm, thua me gjithë zemër se je përballë një talenti të rrallë e të vërtetë, se ke në duar krijimtarinë e një shkrimtari të vërtetë. Dhe pikë!
Dhe ky shkrimtar, ky poet, është Kostaq Myrtaj. Dhe pikë!
Atëherë me gjithë fuqinë e shpirtit dhe të zërit ia vlen të thuash: Mirëse erdhe midis artistëve dhe shkrimtarëve shqiptarë, o Kostaq Myrtaj! Dhe pikë!
Suksese drejt rrugës që të shpie në thesarin e kryeveprave artistike e letraro-kulturore të kombit shqiptar. Dhe pikë! E thënë troç! Dhe pikë! Dhe pikë! Dhe pikë!
Shefki Hysa
(Individualiteti i krijuesit Kostaq Myrtaj)
Për këtë shkrim mora shkas nga krijimtaria e autorëve letrarë me moshë të vogël si Kostaq Myrtaj, me vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", Xhulia Xhekaj, me romanin "Me putrat tona shëtitëm botën", etj., krijues të rinj, të cilët kanë marrë guximin e trokasin në portën e asaj bote të mrekullueshme që quhet letërsi artistike.
Kam dëgjuar debate të shpeshta midis njerëzve të zakonshëm, jo rrallë edhe midis atyre që e mbajnë veten për intelektualë e për studiues të famshëm të fushave të ndryshme të natyrës njerëzore, ku në thelb shtrohet pyetja ekzistenciale: "Është apo s’është?!… Pas kësaj pyetje natyrshëm ngrihet edhe hipoteza apo hamendja: "Edhe është, edhe s’është?!"…
Ky është dyshimi i përjetshëm i Njeriut naiv për shumë fakte, dukuri dhe fenomene të jetës. Të paditurit, vetëkuptohet, i lejohen dyshimet dhe lajthitjet, por nuk mund t’i falen kurrsesi atij që e pretendon veten si dikushi, pjesë të elitave shoqërore. Nuk mund ta falësh atë që pretendon fronin e të diturit, sepse fjala e tij, duke shkuar paralel me famën që gëzon, është e besueshme për veshët e opinionit shoqëror dhe duke shprehur një përcaktim të pasaktë, dizinformon dhe e keqorienton shoqërinë tonë njerëzore. Dhe dihet se ç’pasoja fatale sjell keqpërdorja dhe keqorientimi. Kujtoni për një çast se ç’pasoja të pariparueshme na la trashëgim ish diktatura komuniste. Një Shqipëri në tranzicion të tejzgjatur që po shkon drejt moçalit të stanjacionit. Dhe pikë!
Sidoqoftë edhe naivët, edhe intelektualët bien shpesh në kurthin e ekzistenciales në jetë. Kjo ndodh jo rrallë edhe me krijimtarinë letrare dhe me krijuesit e saj. Diskutohet gjerë e gjatë nëse është apo jo krijimtari letrare një vjershë, një tregim a një libër i një personi që pretendon se ka shkruar diçka dhe mbahet si krijues, poet a prozator, me një fjalë shkrimtar e më the e të thashë…
Të them të vërtetën, dhe e vërteta duhet thënë troç, mua më bëjnë për të qeshur diskutime, debate e replika të tilla naïve që zgjojnë një thashethemnajë e përhapin një tymnajë të madhe, aq sa e errësojnë apo e mitizojnë pa vend një vlerë reale të njeriut që pretendon se ka bërë diçka.
Një shembull. Është qesharake të diskutosh, fjala vjen, se është apo s’është qenie njerëzore, Njeri, një bukuroshe e Sarandës që është martuar me djalin e ëndrrave të saj, ka nusëruar, ka jetuaj jetën plot dashuri dhe më në fund e shohim me trupin e fryrë, pra të mbetur shtazanë. Edhe më qesharake është të mendosh apo të thuash se e bija e botës është pakëz shtatzanë dhe mban në trup pakëz frut dashurie. O është, o s’është, ore, se na çmendët!… Gjërat thuhen troç. Dhe pikë!
Është apo s’është Njeri?!… Edhe është, edhe s’është?!… Edhe është shtatzanë, edhe s’është?!… Edhe do e lindë fëmijën, edhe s’do e lindë?!… Edhe do lindë i gjallë bebja, edhe do lindë i vdekur?!… Edhe do jetë Njeri fëmija, edhe s’do jetë?!…
O njëra, o tjetra se na çmendët! Flisni troç! Dhe pikë!
A nuk të bëjnë për të qeshur të tilla pandehma?!… A nuk të shtyjnë të deklarosh me të madhe: O është, o s’është! Dhe pikë!
Nuk ka, njëherësh, edhe është, edhe s’është! Dhe pikë!
Dhe përkundër naivëve, thua me plot gojën, troç: Bukuroshja e Sarandës është patjetër Njeri, ka mbetur patjetër shtatzanë dhe po rrit në trupin e vet frutin e dashurisë së saj që do të lindë si një qenie njerëzore, do të gëzojë tërë të afërmit dhe do të rritet si një fëmijë i mbarë, një Njeri i mirë më shumë për qytetin buzë detit Jon. Dhe pikë!
Kjo është një alternativë. Dhe pikë!
Ose alternativa tjetër, largqoftë: Nusja bukuroshe nuk mund të mbetet shtatzanë, ose edhe në mbeti do ta lindë fëmijën të vdekur. Dhe pikë!
Dhe po të lindë bebja e vdekur, nuk ka trashëgimtar për fisin e bukuroshes dhe të princit të saj të kaltër. Dhe qoftë larg! Dhe pikë!
Pra, e theksoj, troç, o është, o s’është dhe nuk ka edhe është, edhe s’është! Dhe pikë!
Kjo aksiomë, ky postulat vlen për gjithçka në jetë, vlen edhe për krijimtarinë letrare dhe për krijuesit. Nuk ka rëndësi mosha e tyre. Dhe pikë!
Fjala vjen, Kostaq Myrtaj, me vëllimi poetik "Loti i trëndafilit", o është, o nuk është poet. Dhe pikë! Nuk ka edhe është, edhe s’është! Nuk ka kurrfarë rëndësie mosha e tij. Le të jetë i vogël, 13 – vjeçar. O është poet, o nuk është! Dhe pikë!
Duhet ta themi troç dhe me zë të lartë nëse është apo nuk është Kostaqi talent dhe poet! Dhe pikë!
Duhet saktësuar qartas nëse krijon Kostaq Myrtaj vlera poetike apo thjesht shkruan, siç bëjnë shumë maniakë grafomanë. Dhe pikë!
Tjetër gjë të vargëzosh e të bësh rima, si bejtet, e tjetër të krijosh poezi. Dhe pikë!
Mund të shkruajë e të nxijë letrat kushdo, por janë të paktë ata që kanë dhuntinë të krijojnë. Dhe kjo dhunti është dhuratë e Zotit, prandaj krijuesit, ndryshe nga shkruesit, grafomanët, letërnxirësit, letërshkarravitësit, janë të privilegjuar, kanë shpirt hyjnor. Dhe patjetër që qëndrojnë më afër Krijuesit të tyre, Krijuesit të Gjithësisë, Zotit! Dhe pikë!
Është apo s’është Kostaq Myrtaj krijues?!
E përsëris, troç: Nuk ka pikë rëndësie se është i vogël në moshë dhe shkruan për të vegjëlit e bashkëmoshatarët e tij. Dhe pikë!
Dihet se edhe të vegjëlit ushqehen dhe shijojnë të njëjtat vlera si të rriturit. Ata pijnë gjithë qejf qumështin e nënës që është qumësht; pijnë lëngjet e frutave që janë fruta të krijuara prej Zotit dhe që kanë të njëjtën shije edhe për të rriturit, pra për gjithë gjininë njerëzore; hanë çokollatat që janë çokollatë prej kakaoje dhe u shijojnë aq shumë si edhe të rriturve; hanë bukën që është bukë, etj. Dhe pikë!
Dhe ndihen të kënaqur e të lumturuar njëlloj si prindërit e tyre prej ushqimit të zgjedhur e të freskët, dhuratë e Zotit, në këtë botë. Dhe pikë!
Pra, edhe vjershat për të vegjëlit, o janë krijime letrare, poezi, o nuk janë! Dhe pikë! Dhe po qenë krijime, vlerat e tyre patjetër që emocionojnë fëmijët tanë, do të na emocionojnë edhe ne dhe do të na sjellin maksimumin e kënaqësisë shpirtërore, njëlloj si buka që na shuan urinë dhe na krijon një kënaqësi të madhe fizike, pas një lodhjeje të gjatë në një punë të stërmundimshme, njëlloj si çokollata që na shijon aq sa na lëshon goja lëng kur e kujtojmë. Dhe kjo u ndodh gjithë njerëzve njëlloj, padallim moshe… U ndodh fëmijëve dhe prindërve. Për këtë arsye, nuk kanë aq shumë faj ato nëna që pasi kanë gatuar diçka të shijshme, bëjnë sikur ushqejnë fëmijën dhe ushqehen për vete. Besoj se prej një fakti të tillë duhet të ketë buruar edhe ajo shprehja e urtë çame "Ha nana e djalit s’i jep" që përdoret shpesh për të vlerësuar një gatim të rrallë të një amvise mjeshtre. Pra, sjellje e diktuar prej vlerave joshëse, të arrira, të mrekullueshme, të padiskutueshme, shprehja "Ha nana e djalit s’i jep"… Dhe pikë!
Në këtë kuptim, pasi i lexon me vëmendje krijimet e autorit Kostaq Myrtaj, përmbledhur në vëllimin poetik "Loti i trëndafilit", emocionohesh, ngacmohesh shpirtërisht dhe ndien ato mbresa e kënaqësi të veçanta estetike që të zgjojnë veprat e talenteve të mëdhenj. Dhe teksa humbet një copëherë në atë botë të bukur që ai ka krijuar me fantazinë e tij dhe na e dhuron edhe ne, teksa rend me imagjinatë drejt brigjeve të fëmijërisë tënde plot kureshtje dhe interes për të parë se ç’të përbashkëta e ç’të veçanta ka ajo në krahasim me fëmijët e sotëm, thua me gjithë zemër se je përballë një talenti të rrallë e të vërtetë, se ke në duar krijimtarinë e një shkrimtari të vërtetë. Dhe pikë!
Dhe ky shkrimtar, ky poet, është Kostaq Myrtaj. Dhe pikë!
Atëherë me gjithë fuqinë e shpirtit dhe të zërit ia vlen të thuash: Mirëse erdhe midis artistëve dhe shkrimtarëve shqiptarë, o Kostaq Myrtaj! Dhe pikë!
Suksese drejt rrugës që të shpie në thesarin e kryeveprave artistike e letraro-kulturore të kombit shqiptar. Dhe pikë! E thënë troç! Dhe pikë! Dhe pikë! Dhe pikë!
Shefki Hysa
Të jesh bir i Çamërisë!
Shënime për shkrimtarin Bido Ibrahimi
Bido Ibrahimi lindi më 3 shkurt të vitit 1935 në qytetin Igumenicë të Çamërisë. Ai është një prej shkrimtarëve shqiptarë më të pëlqyer të brezit të vet. Bidua fëmijërinë e hershme e kaloi në vendlindje. Pas vitit 1945, kur Çamëria u masakrua prej bandave shoviniste greke, familja e tij erdhi në Shqipëri dhe u vendos në Durrës.
Ishte pikërisht Durrësi me bregdetin, plazhet dhe detin e vet që e mbushi plot imagjinatë e kurshtje shpirtin e shkrimtarit të ardhshëm. Shkollën fillore dhe tetëvjeçare Bidua i kreu në Durrës. Shkollën e mesme sportive "Vojo Kushi" ai e kreu në Tiranë.
Në vitin 1957 shkoi në Sevastopol, në Krime, për të studiuar për inxinieri detare, shkollë të cilën nuk arriti ta përfundonte për shkak të prishjes së marrëdhënive me Bashkimin Sovjetik.
U kthye në Shqipëri në vitin 1959 dhe filloi punë si mësues fiskulture, fillimisht në Shijak e më vonë në Durrës. Në vitet 1968-1972 mbaroi Institutin e Fiskulturës "Vojo Kushi". Në vitin 1974 përfundoi edhe Institutin e Shkodrës, degën e gjuhës dhe letërsisë shqipe.
Hapat e para si krijues letrar dhe publicist i hodhi që në vitin 1955, me botimin e tregimit "Dita e fitores". Dëshira e tij ishte të trajtonte tematikat dhe problematikat detare në letërsi dhe ashtu veproi. Dramat e tij "Deti në Stuhi" dhe "Horizonti i kuq" fituan çmime inkurajuese, në vitin 1964, me rastin e 20 vjetorit të çlirimit.
Pas vitit 1990 Bido Ibrahimi ka bashkëpunuar rregullisht me shtypin rus, ukrainas e atë shqiptar, ku ka botuar vazhdimisht skica, tregime, novela e publicistikë. Libri i tij i parë Valsi i Sevastopolit u botua në Lecce të Italisë, në gjuhën shqip e italisht. Më vonë u botua edhe në Shqipëri.
Bidua ka botuar edhe disa libra të tjerë me tregime e publicistikë. Vazhdon të trajtojë me dëshirë të madhe, veçanërisht temën e Çamërisë. Me të njëttën temë është edhe romani I tij historik për Haziz Çamin, njeriun Legjendë të Çamërisë. Bidua e ka shkruar me shpirt këtë roman dhe në portretin e Haziz Çamit ai shpalos nga pak gjithë portretet e heronjve të tjerë të Çamërisë.
Për merita të veçanta letrare e gazetareske, Bidua është diplomuar katër herë nga Radio Moska "Gollos Rossi" si dhe nga qyteti i Sevastopolit për novelën "Sevastopolski vals".
Drama e tij "Të gjallë e të vdekur" konkuroi me sukses në festivalin ndërkombëtar të dramës në qytetin e Kievit.
Bidua, megjithëse i ka kaluar të shtatëdhjetat, është bashkëpunëtor i rregullt i shtypit letrar, i revistës "Krahu i shqiponjës" dhe i gazetës "Drita".
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë.
Thamë se Bido Ibrahimi ka botuar disa libra të pëlqyer nga lexuesit shqiptarë, por më të spikaturit janë:
"Valsi i Sevastopolit", novelë (1997), Lecce, Itali,
"Sevastopolski vals", novelë (1999), Sevastopol, Krime,
"Bija e agjentit", novelë (2001), Tiranë, ISBN 99927-47-42-0,
"Çamëria: Balada e fustanellave", tregime (2006) ISBN 99927-52-77-7,
"Haziz Çami" (Njeriu Legjendë), roman historik (2007).
Shkrimtari Bido Ibrahimi ka në gjenet e veta, si gjithë çamët, elemete të gjenezëz së mëmëdheut, Çamërisë, dhe si i tillë është dhe do të mbetet një nga bijtë e saj më të devotshëm, i përkushtuar me gjithë shpirt edhe ndaj çështjes kombëtare shqiptare. Pastë sa më shumë krijimtari e sa më shumë lexues!
Kostaq Myrtaj
Shënime për shkrimtarin Bido Ibrahimi
Bido Ibrahimi lindi më 3 shkurt të vitit 1935 në qytetin Igumenicë të Çamërisë. Ai është një prej shkrimtarëve shqiptarë më të pëlqyer të brezit të vet. Bidua fëmijërinë e hershme e kaloi në vendlindje. Pas vitit 1945, kur Çamëria u masakrua prej bandave shoviniste greke, familja e tij erdhi në Shqipëri dhe u vendos në Durrës.
Ishte pikërisht Durrësi me bregdetin, plazhet dhe detin e vet që e mbushi plot imagjinatë e kurshtje shpirtin e shkrimtarit të ardhshëm. Shkollën fillore dhe tetëvjeçare Bidua i kreu në Durrës. Shkollën e mesme sportive "Vojo Kushi" ai e kreu në Tiranë.
Në vitin 1957 shkoi në Sevastopol, në Krime, për të studiuar për inxinieri detare, shkollë të cilën nuk arriti ta përfundonte për shkak të prishjes së marrëdhënive me Bashkimin Sovjetik.
U kthye në Shqipëri në vitin 1959 dhe filloi punë si mësues fiskulture, fillimisht në Shijak e më vonë në Durrës. Në vitet 1968-1972 mbaroi Institutin e Fiskulturës "Vojo Kushi". Në vitin 1974 përfundoi edhe Institutin e Shkodrës, degën e gjuhës dhe letërsisë shqipe.
Hapat e para si krijues letrar dhe publicist i hodhi që në vitin 1955, me botimin e tregimit "Dita e fitores". Dëshira e tij ishte të trajtonte tematikat dhe problematikat detare në letërsi dhe ashtu veproi. Dramat e tij "Deti në Stuhi" dhe "Horizonti i kuq" fituan çmime inkurajuese, në vitin 1964, me rastin e 20 vjetorit të çlirimit.
Pas vitit 1990 Bido Ibrahimi ka bashkëpunuar rregullisht me shtypin rus, ukrainas e atë shqiptar, ku ka botuar vazhdimisht skica, tregime, novela e publicistikë. Libri i tij i parë Valsi i Sevastopolit u botua në Lecce të Italisë, në gjuhën shqip e italisht. Më vonë u botua edhe në Shqipëri.
Bidua ka botuar edhe disa libra të tjerë me tregime e publicistikë. Vazhdon të trajtojë me dëshirë të madhe, veçanërisht temën e Çamërisë. Me të njëttën temë është edhe romani I tij historik për Haziz Çamin, njeriun Legjendë të Çamërisë. Bidua e ka shkruar me shpirt këtë roman dhe në portretin e Haziz Çamit ai shpalos nga pak gjithë portretet e heronjve të tjerë të Çamërisë.
Për merita të veçanta letrare e gazetareske, Bidua është diplomuar katër herë nga Radio Moska "Gollos Rossi" si dhe nga qyteti i Sevastopolit për novelën "Sevastopolski vals".
Drama e tij "Të gjallë e të vdekur" konkuroi me sukses në festivalin ndërkombëtar të dramës në qytetin e Kievit.
Bidua, megjithëse i ka kaluar të shtatëdhjetat, është bashkëpunëtor i rregullt i shtypit letrar, i revistës "Krahu i shqiponjës" dhe i gazetës "Drita".
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë.
Thamë se Bido Ibrahimi ka botuar disa libra të pëlqyer nga lexuesit shqiptarë, por më të spikaturit janë:
"Valsi i Sevastopolit", novelë (1997), Lecce, Itali,
"Sevastopolski vals", novelë (1999), Sevastopol, Krime,
"Bija e agjentit", novelë (2001), Tiranë, ISBN 99927-47-42-0,
"Çamëria: Balada e fustanellave", tregime (2006) ISBN 99927-52-77-7,
"Haziz Çami" (Njeriu Legjendë), roman historik (2007).
Shkrimtari Bido Ibrahimi ka në gjenet e veta, si gjithë çamët, elemete të gjenezëz së mëmëdheut, Çamërisë, dhe si i tillë është dhe do të mbetet një nga bijtë e saj më të devotshëm, i përkushtuar me gjithë shpirt edhe ndaj çështjes kombëtare shqiptare. Pastë sa më shumë krijimtari e sa më shumë lexues!
Kostaq Myrtaj
Monday, April 7, 2008
Poezia e parë
(Nënë sime, Violetës)
Poezinë e parë ia kushtova nënës,
Ia recitova si zogu lirishtës.
Fjala ime cicërimë për mamin,
Cicërimë e zogut liri për shqiptarin.
Pse u emocionova me poezinë e parë?!
Ndoshta do te jetë një emcion i pandarë
S’do ta haroj kurrë atë poezi,
Se më sjell gaz, më sjell lumturi.
Poezia e parë është vërtet e bukur,
Emocioni i parë kurrë nuk ka harrim,
Vjersha për nënën gëzim në shpirt,
Libri im i parë, nder për fisin tim.
Dielli dhe hëna
Në mëngjes kur u zgjova,
Të hap dritaren shpejtova,
Para meje qendronte një top i zjarrtë,
I gjithi në ngjyrë të artë.
Ishte dielli në qiell plot krenari,
Rrezet e arta hidhte ai,
Gjithë ditën aty e kaloi,
Deri në drakë në qiell qendroi.
Në darkë kur u ktheva unë në shtëpi,
Në dritare me shfaqet një gjysmerrethi,
Ishte hëna gjithë madhështi
Që yjeve u bënte shoqëri.
Kur gënjen nuk fiton
Një të vërtetë
E ka kjo jetë,
Kur gënjen
Gjithmonë humbet,
Gënjeshtra është një ves i keq,
Asnjë punë nuk të ndreq,
Asnjë të mirë ajo nuk ka,
Thjesht përdoret për para.
"Ajo është e mirë", - ndonjëherë mendon,
Por kur gënjen asnjëherë s'fiton…
Ndonjëherë përdoret për shaka,
Asnjë të mirë gënjeshtra nuk ka!...
Mësoni pa përtuar
Për të mësuar
Kurrë s’kam përtuar,
Të gjithë të mësojmë,
Veten të nderojmë!
Asnjëherë mos të përtojmë,
Gjithmonë të punojmë,
Të gjithë një mendim kanë,
Pa dije ç’e do paranë?!
Shkollat dije na dhanë,
Ne do ta përhapim anembanë
Do mësoj pastaj të luaj,
Që kur të rritem aspak të mos vuaj…
Deti qetësues
Pas një dite të vështirë në shkollë,
Buzë detit dola shëtitje,
Pamja ishte mjaft e bukur,
Valët e detit më bënë të lumtur.
Pulëbardhat shëtisnin mbi detin Jon,
Gëzimin çdo sarandjoti ia shtojnë,
Por anija me vela e prishi qetësinë,
Thellë në zemër më kalli trishtim…
Deti atë ditë ishte shumë i bukur,
Thellë në shpirt më bëri të lumtur.
Nesër përsëri aty do të jem,
Shpirtin plot qetësi unë do ta kem.
Kostaq Myrtaj
(Nënë sime, Violetës)
Poezinë e parë ia kushtova nënës,
Ia recitova si zogu lirishtës.
Fjala ime cicërimë për mamin,
Cicërimë e zogut liri për shqiptarin.
Pse u emocionova me poezinë e parë?!
Ndoshta do te jetë një emcion i pandarë
S’do ta haroj kurrë atë poezi,
Se më sjell gaz, më sjell lumturi.
Poezia e parë është vërtet e bukur,
Emocioni i parë kurrë nuk ka harrim,
Vjersha për nënën gëzim në shpirt,
Libri im i parë, nder për fisin tim.
Dielli dhe hëna
Në mëngjes kur u zgjova,
Të hap dritaren shpejtova,
Para meje qendronte një top i zjarrtë,
I gjithi në ngjyrë të artë.
Ishte dielli në qiell plot krenari,
Rrezet e arta hidhte ai,
Gjithë ditën aty e kaloi,
Deri në drakë në qiell qendroi.
Në darkë kur u ktheva unë në shtëpi,
Në dritare me shfaqet një gjysmerrethi,
Ishte hëna gjithë madhështi
Që yjeve u bënte shoqëri.
Kur gënjen nuk fiton
Një të vërtetë
E ka kjo jetë,
Kur gënjen
Gjithmonë humbet,
Gënjeshtra është një ves i keq,
Asnjë punë nuk të ndreq,
Asnjë të mirë ajo nuk ka,
Thjesht përdoret për para.
"Ajo është e mirë", - ndonjëherë mendon,
Por kur gënjen asnjëherë s'fiton…
Ndonjëherë përdoret për shaka,
Asnjë të mirë gënjeshtra nuk ka!...
Mësoni pa përtuar
Për të mësuar
Kurrë s’kam përtuar,
Të gjithë të mësojmë,
Veten të nderojmë!
Asnjëherë mos të përtojmë,
Gjithmonë të punojmë,
Të gjithë një mendim kanë,
Pa dije ç’e do paranë?!
Shkollat dije na dhanë,
Ne do ta përhapim anembanë
Do mësoj pastaj të luaj,
Që kur të rritem aspak të mos vuaj…
Deti qetësues
Pas një dite të vështirë në shkollë,
Buzë detit dola shëtitje,
Pamja ishte mjaft e bukur,
Valët e detit më bënë të lumtur.
Pulëbardhat shëtisnin mbi detin Jon,
Gëzimin çdo sarandjoti ia shtojnë,
Por anija me vela e prishi qetësinë,
Thellë në zemër më kalli trishtim…
Deti atë ditë ishte shumë i bukur,
Thellë në shpirt më bëri të lumtur.
Nesër përsëri aty do të jem,
Shpirtin plot qetësi unë do ta kem.
Kostaq Myrtaj
Subscribe to:
Posts (Atom)
